Het belang van goede emotionele verbinding

Het eerste contact met moeder
Als een baby wordt geboren en op de buik van de moeder wordt gelegd, zal het instinctief naar boven kruipen tot die hoogte dat het kan drinken en contact kan maken met de ogen en het gezicht van de moeder. Dat eerste moment van welkom is van levensbelang voor de baby. Mag ik er zijn? Ben ik welkom? Heb ik bestaansrecht? Zijn inprentingen die op deze momenten ontstaan. Wij, mensen zijn geschapen met een programmatie om zich te verbinden met belangrijke anderen en in eerste instantie de moeder. De liefdevolle, koesterende blik in de ogen van de moeder geeft de baby een gevoel van veiligheid en vertrouwen. Deze imprint van positieve ervaringen neemt het kind mee het volwassen leven in.

Wat als deze eerste verbinding niet gemaakt kan worden?
Er kunnen veel redenen zijn dat een moeder haar baby niet kan geven wat deze nodig heeft. De baby en moeder kunnen bijvoorbeeld vroeg van elkaar gescheiden worden doordat moeder of baby ziek is, of doordat de baby een vroeggeboorte heeft meegemaakt. Of moeder heeft zelf traumatische onverwerkte ervaringen meegemaakt waardoor ze zich niet kan verbinden met de baby. De baby was niet gewenst, of er zijn veel spanningen in de relatie of op financieel gebied.
In het geval hier veel pijn op zit, doordat de baby door emotionele of fysieke afwezigheid van de moeder deze momenten moest missen, hebben een diepe negatieve imprint. Je vraagt je af: “maar dat kind weet daar toch niets van?” Nee, het denkend brein is inderdaad nog niet voldoende aangelegd, maar het lichaam heeft een cel geheugen. In het lijf worden deze herinneringen opgeslagen. De baby die nog maar hele beperkte overlevingsmechanismen heeft zal zich moeten afsluiten en de alle energie moeten gebruiken om te overleven.Tevens worden in de hersenen neurologische verbindingen aangemaakt die noodzakelijk zijn voor een gezonde groei en ontwikkeling.

Stress en angst voor afwijzing, het gevoel het alleen te moeten doen
Mensen die dit gemis hebben ervaren, merken vaak in hun volwassen relaties ditzelfde gemis. Relaties lopen niet lekker, er is sprake van heftig aantrekken en afstoten, problemen op het gebied van initimiteit enz. Ook als mensen zijn gestopt met het zoeken naar deze verbinding, reageert het autonome zenuwstelsel nog met heel veel stress. Op het moment dat de volwassene in een relatie op zoek gaat naar de verbinding met de ander en uitreikt naar de ander wordt hij/zij onbewust getriggerd en wordt de traumatische herinnering opgeroepen. Dit maakt dat relaties zo moeilijk kunnen zijn. Er is een diepe hunkering om uit te reiken naar die ander maar er is ook een diepe angst opgeslagen in het onbewuste. De angst voor afwijzing en in de steek gelaten te worden. Dit wil je nooit meer voelen en dat maakt relaties voor deze mensen erg ingewikkeld. Het feit dat we alleen zijn verhoogd de waakzaamheid voor dreiging ( Hawkey en Cacioppo,2010). Hierdoor wordt er meer afgegeven van het stresshormoon cortisol en ook reageert het lichaam of het in gevaar is. Het lichaam krijgt de boodschap alsof het nog steeds in gevaar is. Leven in eenzaamheid of zonder diepgaande emotionele verbindingen leidt tot meer lichamelijke en psychische problemen, hartziekten en depressie is uit wetenschappelijk onderzoek gebleken.

Herken je je in bovenstaande? Neem gerust contact op.